Sinds anderhalf jaar werkt specialist ouderengeneeskunde Lucienne Spaans bij Novicare ‘in de wijk’. Misschien niet de eerste plek waar je aan denkt bij een SO. Voor velen kan het werken in de wijk voelen als het proberen te navigeren door een doolhof. Zo niet voor Lucienne, die er als voormalig huisarts haar weg inmiddels goed weet te vinden. Over hoe ze zich met succes door de wijk en over schotten begeeft, schreef ze onderstaande column.
Lucienne Spaans, specialist ouderengeneeskunde
Als specialist ouderengeneeskunde ben ik met plezier werkzaam in de wijk. Je leest het goed: ’in de wijk’. Want de afbakening ‘in de eerstelijn’, zoals het terrein extramuraal wordt gedefinieerd, dekt de lading niet. Alle behandelaren bij Novicare werken namelijk ten behoeve van ouderen met een zorgvraag, waar ze ook wonen en onder welke wet ze ook vallen (Zvw of WLZ).
Van oorsprong ben ik huisarts, dus ik ben het gewend om bij mensen thuis te komen. Mijn functie als SO in de wijk voelt dan ook als een vertrouwde tak van sport. Ik begrijp alleen wel beter dan voorheen hoe ik me moet bewegen over alle schotten heen. Het is soms een doolhof, maar ik weet precies wie waar staat waardoor ik gericht hulp kan (laten) inschakelen. Ik zie hoe graag andere zorgprofessionals hetzelfde willen doen, maar beperkt worden door gebrek aan kennis over wat er allemaal kan. En omdat ze maar één stuk van het doolhof goed kennen, is het lastig de weg te vinden. Met energie in de wijk werken vraagt dus om bepaalde eigenschappen: flexibiliteit, out of the box denken en lef om buiten de lijntjes te durven kleuren, juist omdat veel regels bedacht zijn voor niet-kwetsbare mensen. Je hart moet een sprongetje maken bij een verwijzing waarbij je tussen de regels door leest: ‘Help! Wij weten het ook niet meer!’. Er moet een speurder én een doorzetter in je schuilen.
De vraagstukken die ik in de wijk voorgelegd krijg, zijn soms te vergelijken met het leggen van een puzzel waarvan de stukjes op verschillende plekken liggen: het ziekenhuisdossier, de apotheker, de kinderen, de vorige huisarts, de thuiszorg en ga zo maar door. Het blijft zoeken door wie en hoe de patiënt het beste geholpen kan worden. Met dat beeld op het netvlies heb ik een triagepoli opgezet waarbij ik complexe acute zorgvragen vanuit de huisarts oppak: ‘Is deze oudere patiënt het beste geholpen met GRZ, WLZ of ELV? Of toch eerst ziekenhuis en dan ELV?’. Het sluit nauw aan bij de wens van de huisarts om hier hulp bij te krijgen en ik zet veel nadrukkelijker mijn expertise in. Zo leggen we samen de puzzel sneller.
Het werkt zelfs zo goed dat ik nu ook patiënten in het ziekenhuis beoordeel waarbij onenigheid is over het meest passende nazorgtraject. Ik zie tevreden huisartsen, ziekenhuizen en patiënten. Het is een prachtige bevestiging van de toegevoegde waarde van de SO in de wijk en onze bijdrage aan toekomstbestendige zorg. We kijken over de schotten van de instellingen heen en zetten onze expertise in waar die nodig is om doelmatige zorg te leveren. Het geeft mij energie en dat krijg ik ook van de gepassioneerde mensen waarmee ik in de wijk werk, het teamwerk en het multidisciplinair werken. Word jij hier ook blij van? Ik wijs je met veel plezier de weg in het ‘doolhof’.
Lucienne Spaans
Specialist ouderengeneeskunde
Wil je meer weten over het werken in de wijk? Neem dan eens een kijkje in onze keuken. Je bent van harte welkom voor een goed gesprek of een meeloopdag(deel).